“De vrouwen hier zijn zo machtig!“
Nu Rhune de essentie van het Huis van Hoop begint te begrijpen, zijn hier haar eerste indrukken:
“Deze vrouwen zijn zo sterk, ze dansen zichzelf letterlijk doorheen de wanhoop en samen doen we hetzelfde doorheen de taalbarriére. Ik heb nog nooit zo een optimisme gezien in zo een wanhopige situaties als hier. Toch is de hulpeloosheid onvermijdelijk.
De vrouw die je op deze foto ziet heet ‘Lucy’
Elke dag, tijdens de vroege ochtenduren hoor ik haar vanuit mijn kamer al aan haar dag beginnen, haar dag die nooit in functie staat van haarzelf maar steeds in die van de ander. Haar dag, die gemiddeld 14 uur duurt omdat minder uren niet voldoende zijn als vrouw die alle moeders en kinderen die hier verblijven moet voorzien van eten. En toch hoor ik haar nooit klagen.
Huis van Hoop verzorgt haar van financiële voorziening waardoor zij elke daar naar de markt kan gaan en op deze manier kan zorgen voor haar ‘kinderen’ want zo noemt ze iedereen die hier komt. Huis van hoop zorgt ervoor dat deze vrouwen een stem krijgen en zich begrepen voelen. Waar ze de sterkte niet vinden in hun omstandigheden vinden ze de sterkte in elkaar.”
Dag 1 foto: Lucy, huisbediende bij het Huizen van Hoop Kimara
Hoe deze vrouwen en kinderen hier met elkaar overweg kunnen, is een van de meest oprechte dingen die ik ooit in mijn leven heb gezien. House of Hope zorgt ervoor dat deze mensen niet individueel met hun situatie bezig hoeven te zijn, maar collectief. Ze vinden rust en troost in deze kleine gemeenschap die is gebouwd op liefde en vertrouwen. Ze weten dat ze op elkaar kunnen vertrouwen omdat ze in vergelijkbare posities zitten. Je kunt de rouw en het verdriet voelen, desondanks voel je toch vonken van hoop en vreugde. Ze dansen en zingen, eten en slapen allemaal in gedeelde ruimtes. Die saamhorigheid is iets dat ik nog nooit zo sterk heb gevoeld als hier.
Dag 2 foto: Moeders, kinderen en Lucy delen het dagelijkse leven
Wanneer je aan de vrouwen vraagt hoe ze zich voelen en hoe ze omgaan met de situatie dan zullen ze meestal vanuit hun geloofsovertuiging reageren dat het antwoord bij God zit en dat de situaties komen zoals ze moeten komen. Om te weten dat hulp mogelijk is en sommige zaken wel structureel veranderlijk zijn maar gewoon niet veranderen maakt me triest. Te weten dat wij ook een God kunnen zouden kunnen zijn als we gewoon ons hart zouden openen en ons medelijden gebruiken om van deze wereld voor ieder een draagbare plek te maken is tegelijk hoopgevend.
Deze vrouwen gaan steeds naar de kerk met de hoop dat het leven ze mee zal zitten.
Maar geloof alleen is niet voldoende om situaties als deze aan te pakken. Er is financiële steun nodig en dat moet van buitenaf komen, er is verandering nodig en ook dat kunnen zij niet alleen.
‘’Onverschilligheid is de grootste misdaad die je als mens kan plegen.”
Zoals zij geloven, geloof ik zelf dat we als mensen hoe dan ook empatisch zijn en we als sociale wezens alleen geluk kunnen vinden wanneer we ons realiseren dat iedereen gelijke kansen verdient en we die collectief trachten te bereiken.
Dag 3 foto: Gebeden in het Huis van Hoop
Verlating – een regel, geen uitzondering
Veel van de vrouwen die hier komen werden verlaten door hun mannen. Doordat hun kind dit gehandicapt heeft worden ze vaak beiden door de familie verstoten waardoor ze er alleen voor komen te staan, deze vrouwen die vaak al weinig tot geen financiële voorziening hebben dragen dan zowel de emotionele als de financiële schade met zich mee.
Hoewel ze proberen ze er alles aan te doen dat hun kind opgroeit op de meest aangename manier leven ze toch steeds in onzekerheid en ellende. In house of hope wordt hun een emotioneel en financieel houvast aangeboden waardoor ze toch een menswaardig bestaan kunnen leiden.
Dag 4 foto: De brug naar een beter leven
Op deze foto zie je Rowrly en Merrie tijdens het moment waarop we onderweg zijn naar zee. Sommige dagen wordt er vanuit House of Hope ervoor gezorgd dat iedereen gezamenlijk een dagje erop uit kan om even weg te zijn uit de dagelijkse sleur. Op deze manier kunnen ze samen de zwaarte wat lichter maken en niet constant geconfronteerd worden met hun situatie. Het was heel leuk om hun eens op een andere manier te ontmoeten. Wie ze zijn wanneer ze oprecht genieten en even alles loslaten.
Dag 5 foto: Rowrly en Merrie op weg naar de zee
Papa, où t’es ?
Ruimtes gevuld met rijen van bedden waarin moeders met hun zieke kinderen dagen tot jaren verplicht aanwezig moeten zijn.
Terwijl ik er ben kan ik me alleen maar afvragen waarom ik er geen enkele vader zie en probeer te hopen dat ik op een moment van toevallige afwezigheid ben gekomen maar ik vrees ervoor en dat voelt hartverscheurend. Slechts moeders met wanhopige gezichten die enerzijds ver voor zich uit staren of met hun gezicht vol liefde maar troosteloosheid naar hun kind gericht zijn.
Om steeds de gedachte te hebben of alles ooit goed zal komen. Of hun kind een toekomst zal hebben, hoe ze zichzelf hier doorheen zullen slaan.
Deze ruimte is stil en ademt verdriet.
Ik hoor geen gelach en nauwelijks stemmen van pratende mensen. Ik kan me niet inbeelden hoe het moet zijn dit leven te dragen.
Tijdens het moment waarop ik de ruimtes verlaat heb ik de volledige sfeer in me opgenomen. Ik kan alleen maar denken aan mijn onmacht tegenover deze situatie en hopen op het feit dat mensen ooit zullen luisteren naar hun stemmen, hoe ver weg die ook lijken, ze zijn zo dichtbij en schuilen in ons eigen menszijn.
Papa, où t’es ?
Desondanks dat iedereen samen leeft op een harmonieuze manier voel je toch vaak veel verveling van de mensen die hier verblijven. Je hoeft niet veel te doen om deze mensen gelukkig te maken. Ik was naar de markt geweest en had er een voetbal gekocht in de hoop dat ik op die manier op kleinschalige manier wat vernieuwing in hun leven kon brengen. Toen ik er aankwam en Michael (die normaal gezien redelijk zwijgzaam is maar wel sprak dat hij graag voetbalde) zag dat ik een bal had gekocht begon hij te huilen. Hij kon niet geloven dat ik echt een bal had gekocht voor hun. Deze bal, die voor mij financieel gezien niets betekent verandert de volledige dag van de mensen hier. Die avond hebben we nog allen samen gevoetbald, veel gelachen en de resterende tijd van mijn verblijf in Kimara hoorde ik de bal nog botsen in de tuin vanuit mijn kamer.
Dag 7 foto: Een voetbalgeschenk in het House of Hope in Kimara
Klaslokalen en opvanghuis te midden de jungle.
Als ik er toekom krijg ik automatisch een rustig gevoel over me heen. Ik werd warm ontvangen door kindjes die langs de auto kwamen lopen en door de medewerkers die hun best deden me direct rond te leiden doorheen de campus. Op deze plaats worden kinderen met of zonder Spina Bifida en/of hydrocephalus opgevangen en kunnen ze allen met elkaar samenleven.
Ongehinderd kunnen ze hier lessen volgen, van de leerkrachten (die vaak vrijwillig hier komen werken) als van elkaar zonder dat ze buitengesloten worrden door de rest van de samenleving zoals vaker gebeurt. Hier worden ze geaccepteerd en leren met zichzelf, elkaar en hun handicap te functioneren.
Vrijwilligerswerk is hier de moeite waard
Sarah, een 20 jarig meisje afkomstig van Berlijn komt hier 4 maanden vrijwilligerswerk doen. Zo geeft ze zonder ervaring als leerkracht de kinderen les. Ze danst (alle kinderen en volwassenen hier zijn geboren met ritme precies) en speelt met de kinderen, maakt gebruik van expressie en kleur en doet alles wat ze kan om hun de kans op onderwijs, plezier en samenzijn te bieden.
Zowel hier als in House of Hope is er een sterke nood aan vrijwilligers. Niet alleen is het een hulp voor de kinderen zelf maar ook voor jou (eventueel hehe) als vrijwilliger zelf omdat je nieuwe en niet inwisselbare ervaringen opdoet. Ik merk van mezelf door hier te zijn dat mijn doel in het leven sterk aan het evolueren is. Door hulp aan te bieden besef je hoe leuk het is om te helpen, door anderen kansen te bieden bied je jezelf de kans om te ontwikkelen in je menszijn.
Dag 9 foto: Sarah, een vrijwilligster met kinderen op Development Tanzania – school voor kinderen met een handicap
Een ander leven
De vrouwen tijdens het koken, zij zorgen ervoor dat alle kinderen zowel sochtends, smiddags als savonds kunnen eten en voorzien zichzelf met de groentjes die ze samen met de kinderen op de boerderij kweken aan de hand van permacultuur. Op deze boerderij leren de kinderen omgaan met planten en zelfvoorzienend leven. Ik merk hoeveel de kinderen hier afweten van het leven rondom en dat is grotendeels te danken aan de ervaring die ze hier opdoen. Een deel van de oogst die ze krijgen verkopen ze dan weer waardoor ze met die opbrengst opnieuw kunnen zaaien en meer opbrengen voor de school.
Familie en teamwerk
Ik mocht een week bij Janet en haar gezin verblijven in hun huisje die zich bevindt midden op de campus. Janet heeft dit alles hier met haar man Walter opgericht nadat ze na veel ellende gezien te hebben de nood had om iets goed te doen voor de wereld. Al haar kinderen helpen op de campus met de dagelijkse dingen. Ze kuisen, zorgen mee voor de kinderen, geven les/ volgen er zelf les. Ik voelde me direct thuis. Hoe iedereen hier zo verzorgend met elkaar omgaat is iets dat ik wil bijhouden en meenemen naar huis en in mijn persoonlijk leven.
Dag 11 foto: Janets familie
Op deze foto zie je Meshack Dotto
Hij behoort tot de nieuwe leerlingen van de school nadat hij werd gevonden op straat in Dar Es Salaam waar twee oudere mannen hem gebruikten om voor geld te bedelen. Hij had voordien nooit eerder de kans om naar school te gaan. Zijn echte naam en ouders zijn onbekend. Hij heeft geen herinnering aan zijn ouderlijk huis en dorp doordat hij lang geleden door de mannen werd meegenomen. Sinds augustus 2022 woont hij permanent in Vikindu.
Dag 12 foto: Meshack Dotto (links, zittend)
Op deze foto zie je Faraja, ze is 8 jaar en heeft Spina Bifida. Ze werd behandeld in Bugando Mwanza en is al in Vikindu sinds de opstart van de campus sinds de oprichting in 2018.
Op het moment waarop deze foto gemaakt werd, wordt ze geholpen door Gwantwa, zij zorgt voor de CiC voor kinderen met Spina Bifida, Doordat kinderen met Spina Bifida soms ongecontroleerd ontlasten is er hier een ruimte voorzien waarin een verpleegster de kinderen op tijd helpt zodat ze zich niet ongemakkelijk voelen. Hier worden ze tegelijk ook aangeleerd hoe ze zelf hiermee om moeten gaan zodat ze zichzelf met de gewenste privacy kunnen verzorgen.
Alle medische materialen die worden gebruikt worden geschonken door Child-Help.
Dag 13 foto: Faraja in een kamer speciaal voor CIC
Het kind die je ziet op deze foto is Karisma.
Ze heeft hydrocephalus. Janet en haar man vonden haar toen ze op straat met haar moeder cassava aan het verkopen waren. Ze hebben haar opgevangen en sindsdien gaat ze naar de kleuterklas in Vikindu.
Dag 14 foto: Karisma op de kleuterschool
Huis van Hoop Zanzibar
Wrayda werkt als house manager in the house of hope Zanzibar nadat mensen haar contacteerden doordat ze zelf een kind heeft met hydrocephalus en dus ook weet wat zowel het kind als moeder nodig hebben.
Tijdens ons gesprek begint ze te huilen en veegt direct haar tranen droog omdat ze zich ervoor schaamt. Ik zeg haar dat het belangijk is dat ze haar emoties loslaat en dat haar gevoelens waardevol zijn. Ze reageert daarop dat ze dat gewoonlijk niet doen hier, dat het één van de weinige keren is waarop ze op deze manier spreekt over haar situatie en dat ze het raar vindt dat dat met mij lukt. Het is mij al vaker opgevallen sinds ik in Zuid-Afrika ben, dat mentale gezondheid geen primair onderdeel van het bestaan is.
Zij, als vrouw van een kind met dit handicap houdt alles voor zichzelf. Ze voedt haar kind op een grote glimlach en doet van haar wordt verwacht in deze samenleving.
Dag 15 foto: Wrayda, een moeder van een kind met hydrocephalus, en een manager bij een House of Hope Zanzibar
Huis van Hoop Zanzibar
Verpleegster die een baby (net geopereerd) pijnstillers toedient na hevige pijnscheuten in het ziekenhuis van Zanzibar.
Child-help ondersteunt de ziekenhuiskosten en controles en zorgt ervoor dat vrouwen in armoedige situatie ook geholpen kunnen worden en dat de kinderen medicatie kunnen krijgen.
Dag 16 foto: Verpleegster geeft pijnstillers aan een baby in een ziekenhuis in Zanzibar
Een aparte kamer in the House of Hope Zanzibar voor moeders, vaders en hun kind.
Huis van Hoop Zanzibar
Hussein is één van de medewerkers van House of Hope Zanzibar en heeft zelf een kind met Spina Bifida. Bij House of Hope zorgen ze ervoor dat alle medewerkers ervaring hebben met het handicap waardoor ze de gasten beter kunnen begrijpen en de juiste zorg bieden. Hussein nam me deze week overal mee naar toe en doet alles wat hij kan (en vergeet zichzelf hierbij soms mee te tellen) om andere mensen op hun gemak te doen voelen.
Elke avond bezoekt hij de vrouwen in het ziekenhuis om te zien hoe het met de moeders en hun kind gaat. Tijdens dit bezoek neemt hij altijd cadeautjes mee. Ik weet niet of dit een onderdeel van zijn job is maar ik weet wel dat hij het elke dag doet en hier ook van geniet. Het valt me op hoe betrokken alle medewerkers hier zijn en hoezeer ze ervoor willen zorgen dat alles voor iedereen comfortabel voelt.
Dag 18 foto: Hussein (midden) en zijn familieleden
Laat haar achter!
Op deze foto zie je Aida Ali en haar kind Fatma (6 jaar oud)
Fatma werd geboren met hydrocephalus. Toen Fatma werd geboren, legden de schoonouders van Aida Fatma’s vader op dat hij van de moeder moest scheiden, omdat ze ervan overtuigd waren dat als ze meer kinderen zouden krijgen, ze ook met andere handicaps zouden worden geboren. Ze bleven excuses verzinnen en de moeder ging uiteindelijk scheiden tijdens de behandeling van haar kind in het Mnazi Mmoja-ziekenhuis. Aida komt uit een zeer arm gezin in Pemba (een deel van Zanzibar) na de scheiding werd het bijzonder moeilijk voor haar, ze voedde haar gehandicapte kind alleen op. (wat ze al bijna 7 jaar doet nu)
De mensen van House of Hope Zanzibar vonden haar tijdens een huisbezoek in een zeer slechte toestand waarvan zelfs de grootouders dachten dat ze het nog een dag niet zou redden. HoH Zanzibar besloot Fatma mee te nemen naar Unguja en ze verbleef meer dan 1 jaar in dit huis. Nu gaat het een stuk beter met haar, ze lacht en eet maar emotionele en financiële hulp is nog steeds nodig.
